VUK MOZARTIĆ - Nije Narodno pozorište ali kao da jeste

Puka slučajnost; ali sam prošle godine sedeo na Festivalu Koreografskih Minijatura i gledao jednu tačku sa Kolarovim na muziku Bahove Sarabande: muzika, fleš svetla, mrak - muzika, fleš svetla, mrak - dobro tu je bio i neki pištolj valjda. Negde sam to ranije video, tačnije prvi put kao dete kada je u seriji Betmen bilo tih Pow, Wow, Flash momenata, i da - kasnije u Zanelinom Amadeu... No tema ovog teksta nije osećaj déjà vu koji me već godinama prati na beogradskoj sceni, već jedan lep događaj u Singidumumu, odnosno Taurunumu.

Kreator, koreograf Volfganga Amadea, Renato Zanela, je svoju karijeru počeo davne 1985 u Bazelu kao igrač da bi 11 godina kasnije dobio svoj prvi veći angažaman kao koreograf u Štutgartu. Od septembra 2001. godine je takođe i umetnički direktor Škole baleta u Wiener Staatsoper.

Nego da se vratimo onom muzika, fleš svetla, mrak; ovaj balet je verno ispratio film Amadeus svojim opisima. Čini se da je centar težista bio na Amadeusu (D. Kolarov) kao Miku Džegeru svoga vremena i na njegovom odnosu sa Saljerijem (M. Rus) kao i na njegovom zvaničnom ulasku na dvor Jozefa II (N. Jeremić) pre nego na odnos između Amadea i njegovog izarazito ambicioznog oca (opet N. Jeremić i isto toliko neambicioznog). Bizarna je bila i insinuacija Saljerijevog koketiranja sa Gospođom Mocart jer je istorijski zabeleženo da je on nju smatrao tirolskom primitivkom koju je prezirao jer nije bila svesna pored kakvog genija svake večeri ide na počinak.

Najviše mi se dopao duet Mocart-Saljeri koji je bio emotivan, upečatljiv, i koreografski osmišljen. Lep je bio i prelaz glatkog ikonopoklonstva Saljerijevog na samom kraju predstave nad malim Mocartom koji se završava njegovim ludilom, mada malkice u of-sajdu jer insinuira da je Saljeri završio u ludnici, onako kako i sam film počinje, dok je to istorijski netačno. Super su mi i bile scene politiziranja direktora bečke opere sa njegovim notama, što verujem da je izazvalo malo prezira i po koju knedlu u grlu od strane Zanelinih kolega koje danas okupiraju te iste fotelje mnogo godina kasnije.

Za one koji su ovu predstavu pratili i pre nastupa u Zemunu, primetiće da je Gospođa Mocart (A. Pavlović) dobila značajnije prisustvo na sceni u poređenju sa njenom bečkom koleginicom (ja lično mislim i veoma zaslužno). Takođe poštujem hrabru Zanelinu odluku da ne postavi već prašnjave kadrove porodice Dragićević-Kostjukov da se valjaju u Madlenijanumu u stilu Pilipenko XV.

Scenografija je ličila na vanbračno dete Olje Ivanicki i Van Goga, mada sa suptilnim, skoro subliminalnim porukama, od čovekovog rođenja, preko njegovog turbolentnog puta, pa do poslednjeg daha. Rođenje, masonerija, smrt. Sasvim podsvesno i elegantno je ubačena i simbolika najstarijeg mističnog i alegoriskog bratstva: slobodnog zidarstva. Sa mačevima, u petorci, sa Carem Jozefom II u centru, simbolika masonerije i Mozartovo pripadanje istom, kao i njegova blaga infantilnost, kojom je njegov život i bio obojen, Zanela je pokušao da natera okaljene kadrove Narodnog pozorista iz Beograda da unisono odigraju svoje uloge u masoneriji, ali teško. Jeremić je verovatno slušao neku traku koja je išla konstantno sa pola sekunde kašnjenja dok su statisti sa ljubičastim turbanima bili opijeni zvucima Mozarta i okretali kulise sa efikasnošću i elegancijom Boldrika iz Atkisonove Crne Guje.

Kostimi su bili veoma šarenoliki; od Mocartovog modernog, šik i skoro savršenog do krinolina koji su delovi ansambla morali da tegle po sceni. Sve u svemu kostimograf je pokazao dozu inertnosti, koja nije u skladu sa njegovim katalonskim flerom – kao da nije shvatio suštinu emocija jedne ere hedonizma i ekcesa. Možda bio bio mnogo efektniji na komercijalnoj pisti jednog Ermenegildo Zegne ili, sta znam, Kenza.

Ukratko; predstava je lagana, sa savršenom muzikom – naravno, i zabavna. I drago mi je što je Zanela došao i do nas. Jedinu poruku koju bi eventualno uputio Madlenianumu je da ipak malo pažljivije osmisle ovakva dešavanja, jer je predstava kasnila skoro pola sata jer su razne vedete iz Gornjih Vakufa pristizale.

Izvor

---

Vezani članci

Kraljica Margo - Save Regina! (20. 2. 2006)